Dag 5, Dinsdag 21 oktober 2014
Quito - Cotopaxi - Lasso
Omstreeks 6.00 uur opgestaan. Douchen en mijn koffer inpakken. We gaan vandaag Quito alweer verlaten en op weg naar Lasso met een tussenstop om de Cotopaxi te beklimmen. Bij het ontbijt dus stevig eten om voldoende energie te hebben om de klim naar boven te overwinnen. We vertrekken om 8.00 uur. Patricia is vandaag jarig en Freddy en Ruben hebben voor haar de bus versierd met ballonnen en slingers. Ook krijgt ze een feesthoed op.
Voordat we Quito definitief gaan verlaten maken we nog eerst een fotostop om de stad nog een keer van boven te bekijken. Het blijft een prachtig uitzicht!
Nadat we 1,5 uur hebben gereden maken we een stop bij een benzinepomp. Hier kunnen we cola en chocolade kopen voor extra energie om de zware tocht omhoog te maken. Het is dan nog maar 15 minuten rijden tot de ingang van het Parque Nacional Cotopaxi. Ook hier maken we een kleine stop. Er zijn winkeltjes waar enkelen van onze groep mutsen, dassen en vesten kopen. Dan gaan we aan de klim omhoog beginnen. De bus zal ons naar ongeveer 4500 meter hoogte brengen. We moeten nog een uur rijden. In het begin is de weg goed. Aan weerszijden van de weg ligt een dicht bos van Monterey-dennen, die helaas allemaal zijn aangetast door schimmelziekte. De weg wordt slechter en slechter. Veel gehobbel en af en toe heeft de bus moeite om omhoog te rijden. Onderweg maken we nog een kleine fotostop met de Cotopaxi op de achtergrond. Het is helder dus de besneeuwde top kunnen we zien. Ook hebben we dan de grens waar bomen kunnen groeien achter ons gelaten. Het is merkbaar een stuk kouder geworden.
Rond 11.30 uur komen we aan op 4500 meter hoogte. De bus kan niet meer verder. We moeten nu zelf de overige 364 meter omhoog klimmen. Ik kleed me warm aan. Vest, windjack, muts en handschoenen. Het is er slechts een graad of 8.
De klim kan beginnen. Ik zit in het groepje dat als laatste van start gaat. Omdat ik een paar keer per week sport en in goede conditie ben lijkt het me geen probleem om de klim te doen. De eerste meters gaat het goed maar dan merk ik dat mijn lichaam protesteert. Ben ineens bekaf en buiten adem. Val helemaal stil. Kijk om me heen en zie ook de anderen van de groep geparkeerd staan. De hoogte is er debet aan. Ons lichaam komt zuurstof tekort. Ik besluit om rustig aan te doen en zet me er op aan om 20 stappen omhoog te zetten en dan even te rusten. In dat tempo gaat het goed. Al snel haal ik anderen van onze groep in.
Zo'n 3 kwartier na mijn start op 4500 meter kom ik aan op 4864 meter hoogte. Het was zwaar maar ik heb het gehaald. Ben niet als eerste boven. Die eer gaat naar Ellemieke. We besluiten om de rest aan te moedigen om door te zetten. Ondertussen valt er wat lichte sneeuw en is het er rond het vriespunt. Om 13.10 uur zijn we allemaal boven, althans 18 personen. Thea en Patricia zijn niet aan de klim begonnen en zijn in de bus achter gebleven.
We maken een groepsfoto, waarna we weer mogen afdalen richting de bus. Wanneer je bij de afdaling je hakken in het mulle zand zet gaat het best wel snel. Je vliegt in feite naar onderen en ben er als eerste. Aangekomen bij de bus eerst mijn schoenen leegschudden met zand. Volgens Freddy boffen wij als groep met het weer. Het kan er behoorlijk onstuimig zijn met veel wind en regen/sneeuw.
We rijden naar beneden en gaan lunchen in een restaurant met de naam Tambopaxi. Het is dan 15.00 uur. Freddy trakteert ons op een glas champagne. Deze stond volgens het programma eigenlijk op de top gepland, maar het gesjouw met de flessen omhoog hebben we Freddy bespaard. We hebben allemaal erge trek na de fysieke inspanning. De lunch laat zich dan ook heerlijk smaken!
Tegen de klok van 16.00 uur gaan we op weg naar Lasso. Onderweg maken we nog een stop om wat drank te kopen. We verblijven vandaag in een afgelegen haciënda en daar is 's avonds niet zo veel te doen, dus kiezen we als groep ervoor om wat geld bij elkaar te leggen en zelf de inkopen te doen zodat we vanavond gezellig een borrel kunnen drinken. Bianca en Oscar gaan met Freddy ook nog langs bij een apotheek om medicijnen te halen voor een reisgenoot. Ze heeft al een paar dagen last van haar stoelgang. Maar de in kleine dorpjes zijn die medicijnen niet op voorraad. Freddy vraagt aan ons of wij er bezwaar tegen hebben dat we een stukje omrijden naar een grotere stad waar ze de medicijnen wel hebben. Hierdoor zijn wij pas een stuk later in onze haciënda. Als groep hebben we er geen bezwaar tegen. Het kan jezelf ook overkomen, dan ben je ook blij als het verholpen kan worden.
Het avondeten stond om 19.00 uur op het programma, maar dat gaan we niet halen. We zijn pas om 18.45 uur in Lasso op de haciënda met de naam Hosteria La Cienega. Deze haciënda is een 17e eeuws stenen landhuis met enorme ramen, betegelde patio's en fonteinen in Moorse stijl. Het hoofdgebouw herbergt een restaurant waar we vanavond gaan eten. In plaats van 19.00 uur gaan we om 19.30 uur eten. Onze kamer liggen grenzend aan het hoofdgebouw met een mooie tuin en vijver. Om tijd te sparen neem ikzelf mijn koffer mee, zodat ik meteen kan gaan douchen. Een half uur later zit ik gewassen en gestreken in het restaurant. We kunnen a la carte eten. Ondertussen is er ook een groep chagrijnige Duitsers binnengekomen. Omdat we veel lol hebben wordt er geregeld gelachen, iets wat de Duitsers niet leuk vinden. We worden daarom boos aangekeken. Tijdens ons diner krijgen we gezelschap van een bandje dat typisch Ecuadoraanse muziek speelt.
Zo tegen 21.00 uur zijn wel klaar met eten en gaan we een drankje doen in de huiskamer van de haciënda. Annemarie, die dan een heel stuk is opgeknapt, heeft een beter idee. We mogen bij haar op de kamer komen drinken. Ze blijkt een grote suite te hebben. Marco en ik zorgen voor de drankjes. Er wordt gekletst en gelachen. De tijd vliegt om. Tegen 23.00 uur wordt er hard op de deur geklopt. Blijkt er een Duitser voor de deur te staan. In plaats van op een normale manier te vragen of wij stil kunnen zijn snauwt hij dat we onze koppen moeten houden. We moeten er eigenlijk wel om lachen en laten voor wat het is. Maar een half uur later gaat de telefoon. Het is de receptie. Ze hebben 7 klachten binnengekregen van geluidsoverlast. Toevallig zijn de Duitsers met een groep van 14 personen, dus ieder koppel heeft gebeld. We vinden dit best grappig, maar besluiten om het "feestje" te beëindigen.
 |  |
Oscar, Marco, Bianca, Ellemieke en ik gaan dan nog wat kletsen op de kamer van Mariska. Omdat we allemaal naast elkaar verblijven heeft niemand last van ons. Tegen 1.00 uur vinden we het welletjes en gaan naar onze kamers toe. Voor mij 5 stappen naar links. Marco is zijn kamersleutel kwijt en kan niet op zijn kamer. De conciërge wordt ingeschakeld, maar die heeft ook niet de sleutel. Marco probeert toch een manier te vinden om binnen te komen. Met een klein zetje gaat zijn raam open en kan hij naar binnen klimmen. Om 1.15 uur is het tijd om te gaan slapen.