Dag 4, vrijdag 20 september 2013

Bandung

Ik was al rond 7.15 uur wakker, een kwartier voor de wake-up call van 7.30 uur. Na me te hebben gewassen en aangekleed ga ik wat puzzelen in de eetkamer. Omdat Jan en Joke nog niet wakker zijn klop ik op hun kamer, maar krijg geen reactie. Ik probeer het even later weer, maar nog steeds geen gehoor. Dan gaat de deur open komt Jan naar buiten. Hij stond blijkbaar in de badkamer en heeft mijn geklop niet gehoord. Joke ligt in een diepe slaap en moet om 7.45 uur door Jan gewekt worden. Wanneer ook Joke klaar is gaan we rond 8.05 uur naar het ontbijt toe. Daar krijgen we gezelschap van Jan Brakenhoff. Een half uur later gaan we weer terug naar de kamer om onze tassen te halen en gaan dan naar de lobby toe. Daar zit Soe al te wachten en sluiten in de rij aan om onze optionele excursies aan hem door te geven. Wij hebben besloten om aan alles mee te doen behalve het bezoek aan de theefabriek. Die hebben we in Sri Lanka al bezocht.

Wanneer iedereen de excursies heeft doorgegeven gaan we om 9.10 uur lopend op weg. We lopen door een drukke straat waar we gebouwen zien uit de Nederlandse tijd zoals het gebouw wat destijds warenhuis De Vries was. Ook komen we onderweg winkeltjes met kunst tegen. Buiten staan vele schilderijen uitgestald. We komen ook nog een Nederlandse koffiehuis tegen. Zo zie en lees je regelmatig Nederlandse opschriften. De Indonesische taal herbergt nu nog steeds vele Nederlandse woorden. Zo tegen 10.15 uur stappen we in de bus.

Na een kort ritje van 25 minuten stopt de bus en via een zijweggetje lopen we naar een begraafplaats van Nederlandse militairen.

We lopen via een binnenplaats van het huis de opzichter naar de begraafplaats met de naam: Ereveld Pandu. Op dit ereveld rusten militairen van het Koninklijk Nederlands-Indisch leger (KNIL), die omkwamen in de strijd tegen de Japanners, maar ook vele burgers uit de interneringskampen in en rond Bandung. Ook in de onrustige periode na de capitulatie van Japan in 1945 waren er vele slachtoffers te betreuren.

Op het hoogste punt van ereveld Pandu staat het vlaggenmonument met in de voet de namen van de plaatsen waar slag is geleverd. Rond dit monument bevinden zich gedenkplaten met de namen van de gesneuvelden van de Ciater- en Subangstellingen, de laatste verdedigingslinie voor Bandung. Tevens staan hier het KNIL-monument en de tombe voor de 'onbekende burger'. Het ereveld telt ongeveer 4000 graven, waaronder het graf van generaal Berenschot.

We lopen over het ereveld en worden stil van alle namen en leeftijden die er op de graven staan. Het is erg indrukwekkend.

Omstreeks 11.30 uur gaan we op weg naar de koffie- en frisdrankstop. De drinkgelegenheid ligt bij een kledingzaak. Ik neem cola en krijgen een stukje klappertaart. Het is een soort van cake uit de Indonesische keuken. Ik vind het lekker smaken. Nadat we onze drankjes op hebben gaan we even in de kledingzaak kijken. Joke en Jan kopen een beschermtas voor hun Ipad en een shirtje voor hun kleinzoon.

Omstreeks 12.45 uur gaan we weer op pad en komen langs het Gedung Saté gebouw. Het is gebouwd in 1920 in neoclassicistische stijl met Indische invloeden. De architect is de heer Gerber, die ook de watertoren van Dirksland heeft ontworpen. In de koloniale tijd was dit gebouw het Departement van Gouvernementsbedrijven van Nederlands-Indië, dat in de jaren dertig werd omgedoopt tot Departement van Verkeer&Waterstaat. De naam Gedung Saté is ontstaan naar aanleiding van de vorm van de pinakel boven de hoofdingang. Damen met de vlaggenmast lijkt deze op een saté-stokje. 

Ook rijden we door de voormalige Nijlandweg. De straat heeft nu de naam Jalan Cipaganti. Veel huizen ( villa's ) zijn gebouwd volgens de Haagse architectuurstijl van 1920-1930.

We arriveren om 13.15 uur voor onze lunch bij restaurant Sindang Reret. We zijn net op tijd binnen want de regen valt ineens met bakken uit de lucht. De soep is erg lekker, maar het eten weer koud. Ook is het eten op de schalen waar we vanaf moeten opscheppen veel te weinig voor zoveel personen. Tegen 14.40 uur hebben we afgerekend. Vijf personen gaan met een taxibusje terug naar het hotel. De rest gaat naar het muziekschooltje.

Het is een korte rit. Na ruim een kwartier rijden komen we aan bij het Angklung muziekschooltje met de naam Pak Udjo. Soe legt ons eerst uit hoe angklungs worden gemaakt. Een angklung is een muziekinstrument gemaakt van bamboe, welke bestaat uit (meestal 2 ) gestemde bamboekokers die zich in een frame bevinden. Bij het zijdelings heen en weer bewegen ontstaat er een warm soort geluid. Elk instrument wordt met de hand gestemd en brengt 1 toon voort. Er zijn rekken met acht angklungs waarop door een persoon een melodie gespeeld kan worden. Om met losse angklungs een complete melodie te kunnen spelen zijn dus meerdere personen nodig met elk een eigen angklung. Acht angklungs samen vormen een toonladder en een volledige groep angklungs (28) omvat meerdere toonladders. De angklung is waarschijnlijk in de 13e eeuw voor Christus ontwikkel in westelijk Java en is hier erg populair.

In het theater krijgen we een voorstelling te zien. De show begint met een (saaie) poppenspeler, maar al snel wordt het erg leuk. Vele kinderen spelen liedjes met hun angklung. Het is een aangenaam geluid om te horen. Ze spelen onder andere het liedje van de Sound of Music.

Nadat de kinderen enkele liedjes hebben gespeeld delen ze aan het publiek een angklung uit. Iedere angklung heeft een nummer. De 'dirigent' maakt met zijn hand een teken welke voor het nummer van de angklung staat. Wanneer hij het teken van jouw angklung geeft moet je de angklung bewegen. We oefenen eerst en dan gaan wij als publiek proberen een liedje te spelen. Het lukt aardig. We spelen onder andere het lied van Elvis ( Falling in love with you ). Het is erg leuk om actief mee te doen. Daarna ontvouwt de dirigent een doek met allemaal cijfers. Hij wijst een cijfer aan waarna je weer je angklung moet bewegen. Dit gaan een heel stuk sneller. De klank is weer prachtig. Ter afsluiting wordt er met de kinderen gedanst. Na afloop van de show kunnen we in het winkeltje wat kopen, maar ik vind het allemaal prima en ga alvast de bus in. Om 17.15 uur vertrekken we naar het hotel toe.

Het is onderweg naar het hotel weer erg druk. Drie kwartier later komen we pas aan in het hotel en gaan meteen naar onze kamer toe. Daar zien we dat er een brief onder de deur is geschoven. Onze kamer blijkt niet te zijn schoongemaakt, dus de bedden zijn niet opgemaakt en we hebben geen schone handdoeken. Het blijkt dat er aan de deur het knopje 'Niet Storen' brand, waardoor de schoonmaker ons niet durfde te storen. We waren ons niet bewust van het knopje waardoor we er geen erg in hadden. Jan en ik lopen naar de receptie en vragen om schone handdoeken en flesjes water. Jan loopt ook meteen even naar de bar om ijsklontjes te halen. Op de kamer drinken we een Bacardi-Cola. Ondertussen staat de schoonmaker voor onze deur met de handdoeken en water. Nadat we onze drankjes op hebben, trekken we ons terug op de kamer en nemen een douche.

Omstreeks 20.00 uur gaan we naar het restaurant toe om te dineren. We kiezen vanavond niet voor het lopend buffet maar voor a la carte. Onder het genot van een koud biertje genieten we van ons heerlijk biefstukje met friet. Het smaakt erg goed. Jan Hofste komt nog even bij ons aan tafel buurten. Daarna gaan we nog een drankje doen in de bar en tegen 22.30 uur gaan we naar de kamer toe waar we nog een borrel nemen. Tegen 23.15 uur gaan we slapen. 

Naar dag 5